LAND ROVER SII SIIA SIII

Seria II była zbudowna na tych samych podwoziach co ostatnie modele serii I. Nowe modele zachowały dawne symbole liczboweLand Rover 88 i 109. Największą modyfikacją techniczną był nowy silniki benzynowy i o zunifikowanej budowie z dieslem o pojemności 2286 cm3. Zmieniono też sposób mocowania resorów i amortyzatorów, zwiększono rozstaw kół o 1,5 inches. Najbardziej był widoczny wkład pracy stylistów i ich szefa Davida Bache. Zadanie było bardzo trudne. Proste toporne kształty S I wrosły już w świadomość użytkowników. Zbyt rewolucyjny restyling mógł być źle odebrany przez nabywców. Zmiany na które się zdecydowano polegały na nadaniu nadwoziu łagodniejszych kształtów zachowując tradycyjną formę SI. Przemodelowano boczne płaszczyzny nadwozia, zaokrąglono krawędzie pokrywy silnika ,wprowadzono pod przednią szybą duże wloty powietrza, a widoczne elementy podwozia poniżej drzwi zasłonięto aluminiową listwą. Nareszcie zrobiono wlew paliwa na zewnatrz auta, a nie jak w SI pod siedzeniem pasażera. W 1961 r. zwiększono pojemność diesla do 2286 cm3 co dało mu 62 PS i dołożono literę A do oznakowania. Praktycznie były to całkowite modyfikacje Land Rovera S II A.W 1962 r. wrócono do zaniechanej koncepcji Station Wagon na podwoziu Land Rovera 109 robiąc z niego 12 miejscowy „autobus”, zgodnie z przepisami nie podlegał tak wysokiemu podatkowi. Zapotrzebowanie na więcej ładowności skłoniło Toma Bartona pod koniec lat piędziesiątych do przekonstruowania 109 na lekką ciężarówkę o rozstawie 129 inch i powiększonym rozstawie kół, skonczyło się na 5 prototypach. Z tego projektu w 1960 r. powstała pierwsza wersja FC 109A (później po drobnych zmianach w karoserii 109B) oparta w 80% o produkowane seryjnie podzespoły modelu 109 Land Rovera, która weszła do produkcji seryjnej w 1962 r. Forward Control miał wzmocnione osie i resory co pozwalało mu przewozić do 1,5 tony ładunku na skrzyni ładunkowej o wymiarach 3,14 x 1,61 m. Tak dużą powierzchnie ładunkową uzyskano przesuwając kabinę kierowcy całkiem do przodu, a pod nią umieszczając silnik.Mankamentem całej konstrukcji był zbyt słaby silnik. W 1966r przekonstruowano pojazd. Dostał 6 cylindrowego benzyniaka z limuzyny Rover P 4 o pojemności 2625 cm3 i 83 PS który był standartową jednostką napędową FC. Z powodu większego silnika zwiększono rozstaw o 1 cal (2,54 cm) i zmieniono nazwę na FC 110. Pomimo modyfikacji Land Rovery serii FC nie cieszyły się powodzeniem po wyprodukowaniu 5.500 szt. w 1973 r. przerwano produkcję. Specjalną wersję Land Rovera do transportu lotniczego „Lightweighta” Team Bartons, a zrobił dla armii angielskiej. Na bazie seryjnej 88 z nową odchudzoną karoserią i wzmocnieniami konstrukcyjnymi dla wojskowej eksploatacji zrobiono udaną wersję pojazdu wielozadaniowego. Od 1965 do 1985 r. wyprodukowano 15.323 sztuk. Ciekawą pływającą konstrukcją była amfibia Rovera dla armii australijskiej niestety była dla australijczyków za droga i skończyło sie na prototypach. Jedną z najbardziej znanych wojskowych wersji Land Rovera jest Pink Panter, nazywana tak z powodu różowej farby jaką jest całkowicie pomalowany. Była to 109 przebudowana do działań pustynnych wyposażona w silną radiostację i uzbrojona na stałe w dwa karabiny maszynowe. Wszystkie Land Rovery dla wojska miały po dwa 40 litrowe baki, wiekszą chłodnicę, chłodnicę oleju i 24 V instalacje elektryczną. Równoczesnie w trakcie produkcji modernizowano systematycznie Land Rovera. Rewolucyjną zmianą było przeniesienie reflektorów z kraty osłaniającej chłodnicę na przednie płaszczyzny nadkoli na przełomie lat 1968/69. Zmiana ta była wymuszona przepisami drogowymi krajów importerów. Trzeba zaznaczyć, że oświetlenie drogi było lepsze, ale łatwiej można było rozbić reflektor. Dla fanów w tym momencie Land Rover przestał nim być. Seria II A byla produkowana do października 1971 r. W latach 1958-1971 wyprodukowano 549.311 szt. Land Rovera  Serii II/II a.

Rosnąca konkurencja na rynku samochodów terenowych przełomu lat 60 i 70 sprawiła, że zdecydowano o radykalnym unowocześnieniu wnętrza Land Rovera. W wrześniu 1971 r. miał premierę nowy Land Rover S III. Całkowicie przebudowano tablicę rozdzielczą. Nowa była też kolumna kierownicza z kierownicą i przełącznikami. Wizualne zmiany to kratka na chłodnicy z tworzywa sztucznego oraz spłaszczone zawiasy drzwi i pokrywy silnika. Wewnętrzne zmiany to w pełni zsynchronizowana skrzynia biegów, mocniejsze hamulce a 109 z serwomechanizmem. Trójka dostała jako standart większe i mocniejsze sprzęgło stosowane dotychczas w dieslu i sześciocylindrowym benzyniaku. Po kryzysie naftowym w 1974 r. można było dostać jako opcję Overdrive. Krótkie modele Land Rovera oferowano z dwoma rodzajami silnika, które montowano już w Serii II A, tzn. benzynowym i dieslu. Oba o pojemności 2286 cm3. Od 1967 r. ofertę silnikową Land Rovera wzbogacił sześciocylindrowy benzyniak o pojemności 3528 cm3. W 1979 r. do 109 zamontowano silnik V 8 z Range Rovera obniżając moc do 91 PS przy 3500 obr./min., ale i tak był mocniejszy od dotychczasowej szóstki. Spore rozmiary ósemki wymusiły na konstruktorach kolejnne przemodelowania nadwozia. W ten sposób wersja z silnikiem V8 jako pierwsza została pozbawiona charakterystycznej cechy Land Rovera – cofniętej względem nadkoli chłodnicy. Nowa „Stage One” miała stały napęd na cztery koła i możliwość blokowania centralnego mechanizmu różnicowego. Silniki o pojemności 2,3 l doczekały się unowocześnienia w 1980 r. Dostały 5 panewek głównych i zwiększono pojemność do 2,5 l co dało moc 83 PS. W 1982 r. rozpoczęto produkcję Land Rovera County. Był to model który miał wypełnić lukę pomiędzy spartańską S III a luksusowym Range Roverem. County otrzymał nowe wygodne i regulowane fotele, wnętrze miało tapicerke i było wyciszone a układ kierowniczy dostał wspomaganie. Produkcję S III zakończono w 1983 r. Wyprodukowano podczas 12 lat produkcji 538.862 Landroverów S III wszystkich wersji.